கடுப்பேற்றும் கற்புக்கரசிகள்..

நேத்து சாயந்திரம் அலுவலகம் விட்டு வீடு திரும்பும்போது கொஞ்சம் பொருட்கள் வாங்க வேண்டியிருந்ததால கடைக்குப் போயிருந்தேன். முடிச்சிட்டு பஸ் ஸ்டாப்புக்கு வர ஏழு மணியாயிடுச்சு. பஸ் கூட்டமாயிருந்ததால ஷேர் ஆட்டோல போயிடலாம்னு முடிவு செஞ்சேன். அடுத்தடுத்த ஷேர் ஆட்டோ கூட்டமாயிருந்ததால நாலு ஆட்டோவ விட்டுட்டேன். அஞ்சாவதா ஒரு ஷேர் ஆட்டோ வந்துச்சு. ஆட்டோவின் உள் சீட்ல நாலு பெண்களும் எதிர்ல இருந்த பலகைல ஒரு வயசான பெரியவரும் உட்கார்ந்திருந்தாங்க. அவருக்குப் பக்கத்துல (கிட்டத்தட்ட 45 முதல் 50 வயதிருக்கும்) ஒரு வயதான பெண் உட்கார்ந்திருந்தார். அந்தப் பெண் தன்னுடைய கைப்பையை தனக்கும் அந்தப் பெரியவருக்கும் இடையே வைத்து நிறையவே இடைவெளி விட்டு அமர்ந்திருந்தார்.

எனக்கு அந்த பெண்மணிக்கு பக்கத்துல உட்கார வேண்டிய கட்டாயம். ஆட்டோ டிரைவர் அவங்ககிட்ட “தள்ளி உக்காருங்கம்மா, ஆள் வராங்க“னு சொன்னார். அந்தப் பெண்மணியோ இருந்த இடத்துலயே கொஞ்சம் குதிச்சு உட்காந்தாங்க. நகரவேயில்ல. இத்தனைக்கு அவர் பக்கத்துல இருந்த பெரியவர்க்கு அவரை விட அதிக வயதிருக்கும். உடனே நா அவங்க கிட்ட அந்த பைய எடுத்து மடில வச்சுட்டு தள்ளி உக்காருங்கம்மானு சொன்னேன். அவ்ளோ தான்... என்னவோ நா சொல்லக்கூடாதத சொல்லிட்ட மாதிரி என்ன முறைச்சுப் பாத்துட்டு “ஏம்மா ஆம்பளையாள் பக்கத்துல எப்படிம்மா உட்காருரது“னு கோவமா கேட்டாங்க. இது சரிப்பட்டு வராதுனு நா வேற ஷேர் ஆட்டோ பிடிச்சு வீட்டுக்குப் போனேன்.

அந்தப் பெண்மணினு இல்ல.. நெறைய பெண்கள் இப்டி தான் இருக்காங்க. கூட்டமான பேருந்துகளில் இதுபோன்ற சம்பவங்களை அதிகம் பார்க்கலாம். ரொம்ப தூரம் நின்னுகிட்டே கூட பயணம் செய்வாங்க. ஆனா ஒரு ஆணுக்குப் பக்கத்துல இடம் இருந்தா உக்கார மாட்டாங்க. அந்த ஆண் 90 வயதுக் கிழவராக இருந்தாலும் சரி, என்னவோ பக்கத்துல உக்காந்தா தங்களோட கற்பே போயிட்ற மாதிரி நெனச்சுக்குறாங்க.

அந்தக் காலத்துல தான் ஆண்கள்கிட்ட பேசக்கூடாது, நிமிர்ந்து பாக்க கூடாதுன்னு ஏகப்பட்ட தடை விதிச்சிருந்தாங்க. ஆனா இப்ப இருக்குற பெண்கள்ள வயசானவங்களும் சரி நடுத்தர வயசுல இருக்குறவங்களும் சரி ஆண்களோடு சகஜமாப் பேச ரொம்பவே தயங்குகின்றனர். அப்படிப் பேசும் பெண்களையும் இவங்க தப்பான கண்ணோட்டத்துலயே பாக்குறாங்க. இன்னைக்கு ஆண் பெண் நட்புங்குறத பரவலான முற்போக்கு எண்ணத்துல பார்க்கணும். ஏதோ சிங்கம் புலிய பாக்குற மாதிரி விலகி நிக்கிறதும் பேசத் தயங்குறதும்னு தங்களைத் தாங்களே மிகைப்படுத்தி காட்டிக்கிறாங்க. ஆணா இருந்தாலும் பெண்ணா இருந்தாலும் மனதில் எந்தவித தப்பான எண்ணமுமில்லாம வெறும் நட்பின் அடிப்படைல ஒருவருக்கொருவர் சாதாரணமாப் பேசிக்கிறதுல என்ன தவறு இருக்கிறது?

அதுக்காக ஆண்களோட ஒட்டி உரசிகிட்டு பயணம் செய்யணும்னோ தொட்டுக் கொண்டும் தோளில் சாய்ந்து கொண்டும் பேசணும்னோ சொல்ல வரல. சாதாரணமா ஆண் பெண் நட்பா பேசக் கூட தயங்குறாங்கங்குறன்னு சொல்ல வரேன்.

எந்தவொரு ஆண்களிடத்திலும் நட்பாகக் கூட பேசாமலிருந்தால் தான் இவங்களுக்கு கற்புக்கரசிங்குற பட்டம் கிடைக்கும்னு நெனச்சுட்டாங்க போல. அப்டி பேசியே ஆகணும்குற கட்டாயம் வரும்போது “அண்ணா“னு உறவுமுறை சொல்லிப் பேசுறாங்க. (கேக்குற ஆண், மனசுக்குள்ள அழுகுற சத்தம் அவங்களுக்கு கேக்குறதில்லை). அந்த வார்த்தை தான் தங்களுக்கு ஒரு பாதுகாப்புனு நெனச்சுக்குறாங்க. இந்த பாசமலர்கள நெனைக்கும்போது நமக்கு சிரிப்பு தான் வருது. இந்த பாழாய்ப்போன சமுதாயமும் இவர்களை இப்படித்தான் பழக்கி வைத்திருக்கிறது. எந்த விசயத்தை நாம் தனியே பிரித்து வைக்கிறோமோ அதன் மீது தான் தனிப்பட்ட ஆர்வமும் எல்லை தாண்டுதல்களும் ஏற்படும். சகஜமான உரையாடல்களையும் நட்புகளையும் ஏற்படுத்திக்கொண்டால் அதிலுள்ள ஈர்ப்பு குறைந்து எல்லாமே புதிரில்லாத நிதானமான நடைமுறையாகிவிடும்.

உடனே ஆண்கள் யாரும் சந்தோசப்பட வேணாம்.. பொண்ணுங்க கொஞ்சம் சிரிச்சுப் பேசிட்டாப் போதும்.. இதுதான் சாக்குனு தப்பான எண்ணத்துல அவங்கள அணுகும் ஒரு சில ஆண்களும் இருக்கத்தான் செய்றாங்க. அதுனால தான் ஒட்டுமொத்த ஆண்களையும் பெண்கள் தள்ளிவைத்தே பார்க்கின்றனர். தங்களிடம் சகஜமாய்ப் பேசும் பெண்களிடம் கண்ணியமான நட்பைக் கடைபிடித்தாலே ஆண்கள் மீதான நம்பிக்கை தானாக வந்துவிடும்.

ஒரு பெண் பெண்ணிடம் நட்பாக இருப்பது போல, ஆண் ஆணிடம் நட்பாக இருப்பது போல, ஆணும் பெண்ணும் (உண்மையான) நண்பர்களாக இருப்பதில் தவறில்லை.

.