காதல் எனும் மாயை..

போன வாரம் டிவியில் “மாயாண்டி குடும்பத்தார்“னு ஒரு படம் பாத்தேன். அதுல ஹீரோ ஒரு சீன்ல ப்ளஸ்டூ படிக்கிற பையனா வருவார். அந்த ஹீரோவுக்கு எப்படியும் ஒரு 40 வயசு இருக்கும். கொஞ்சம்கூட மனசாட்சியே இல்லாம எப்படித்தான் ஸ்கூல் பையனா நடிச்சாரோ தெரியல.. மீசைய எடுத்துட்டா வயசு கொறஞ்ச மாதிரி தெரியும்னு அவரு நெனச்சுட்டாரு போல.. இந்தக் கொடுமை பத்தாதுன்னு அவருக்கு ஸ்கூல் படிக்கும்போதே லவ் பண்ற மாதிரி காட்சி வேற.. ஹீரோயின பாத்து ரொமான்டிக்கா லுக்கு விட்றேங்குற பேர்ல, அஷ்டகோணல்ல அவரு முகம் மாறும்போது, பாக்குற நமக்கு வாந்தி தான் வருது.

இப்ப வற தமிழ் சினிமாவுல ஸ்கூல்லயே லவ் பண்ற மாதரி கதைகள் வருது. உதாரணமா களவாணி, வல்லவன், காதல், இப்டி நெறைய சொல்லிகிட்டே போகலாம். நிஜ வாழ்க்கைல அப்டி நடந்துகிட்டு தான் இருக்குனு சப்பைக்கட்டு கட்டினாலும், இது மாதிரி படங்கள் மாணவர்களிடம் இன்னும் தைரியத்தை வரவழைக்கிறது என்பதை மறுக்க முடியாது. பள்ளிக்காதல் தானே தவறு.. கல்லூரிக் காதலை காட்டுகிறோம் பேர்வழினு படம் எடுக்குறாங்க.. அதிலும் இதே கண்றாவி தான். அப்பதான் ப்ளஸ்டூ முடிச்சிட்டு காலேஜ் முதல் நாள் தொடங்கும். ஹீரோயின் அவன தாண்டி போவா.. பாத்தவுடனே காதல் வந்திடுதாம். அது எப்டினு கேட்டா.. லவ் வித் ஃபர்ஸட் சைட்-அப்டிங்கிறாங்க. போன ஜென்மத்து விட்ட குறை தொட்ட குறையாம்.. அது இந்த ஜென்மத்துல கன்டினியூ ஆகுதாம். என்ன கொடுமை சார் இது?

18.. இல்ல இல்ல 15 வயசு வந்துட்டா போதும்.. காதல் பண்ற தகுதி வந்துடுதுனு இவங்களோட எண்ணம்போல. படிக்கிறத காட்றாங்களோ இல்லையோ.. இவங்களோட காதல் சடுகுடு விளையாட்ட நல்லாவே படமெடுக்குறாங்க. 

 

படிக்கும் காலகட்டத்தில், ஏதோ தனக்குப் பிடித்தவர்கள் மீது வரும் ஒருவித ஈர்ப்பினை, காதல் என்று பேர்சூட்டிக் கொள்கின்றனர். நண்பர்கள் மத்தியில் தனக்கோரு காதல் இருப்பதை கௌரவமாக எண்ணி, அதனை விளம்பரப்படுத்துகின்றனர். ஆனால் பள்ளியிலும் சரி கல்லூரியிலும் சரி.. ஒருத்தரோட உண்மையான குணங்கள் வெளிவரும் வாய்ப்புகள் குறைவு. “காசு பணத்தைப் பார்த்து காதல் வராது, காரணமே இல்லாமல் வருவதற்குப் பெயர் தான் காதல்“னு டயலாக் விடலாம். ஆனாலும் சுய சம்பாத்தியம் இல்லாது, வெளி உலக அனுபவம் எதுவுமேயின்றி வளரும் சூழ்நிலையில், ஒருவருடைய கேரக்டர் அப்டினு எதுவுமே வெளிப்படாது. அடிப்படையில், படிக்கும் காலகட்டத்தில் எல்லோருமே நல்லவர்கள் தான். அந்த மாதிரியான வயதில் காதல் அப்டிங்கிறது, எதை வைத்து நிர்ணயமாகிறதென்று அவர்களுக்குப் புரிவது கிடையாது. 

படிப்பிற்குப் பிறகு, தனக்கான ஒரு வழியினை அல்லது வாழ்க்கையினைத் தேர்ந்தெடுக்க அடி எடுத்துவைக்கையில், சமுதாயத்தில் அவன் போராடும்போது தான் அவனுடைய உண்மையான குணங்கள் என்ன என்பது அவனாலேயே தீர்மானிக்கப்படும். வேறுபாடான சூழல்களை அவன் கையாண்டு எடுக்கும் முடிவுகளில் தான் அவனுக்கிருப்பது நற்குணங்களா தீய குணங்களா அதாவது அவன் நல்லவனா கெட்டவனா என்பது அறியப்படும். இந்நிலையில் வெறும் ஈர்ப்பை மட்டுமே வைத்து முன்வைக்கப்படும் டீன்-ஏஜ் காதல் என்பது ஒரு மாயை என்பதைப் பலரும் அறிவதில்லை. அதனாலேயே பெரும்பாலான இதுபோன்ற காதல்கள், உடல் உணர்ச்சிகளை மையப்படுத்தியே அமைகின்றன. சிறு பிரச்சனைகளைக் கூட எதிர்கொள்ளத் திணறி, அவசரமான பக்குவப்படாத திருமண வாழ்வுக்கு வழிவகை செய்கின்றன.

அப்படியெனில் காதல் என்பதே பொய்யானதா என்ற எதிர்மறையான விவாதங்களும் எழலாம். நான் இங்கு வைத்திருக்கும் வாதம், படிக்கும் வயதில் வரப்படும், குணங்களறியாத, வெறும் ஈர்ப்பினால், உடல் உணர்ச்சிகளுக்கு மட்டுமே முக்கியத்துவம் கொடுக்கும் சினிமாத்தனமான காதல் பற்றியது தான்.

.

.