நான் திமிரானவள்..

உருவமில்லா உள்மனது

உள்ளூர உருமுகிறது..

உனை சந்திக்கும் அந்நிமிடம்

வருத்தமில்லாமல் வந்தே தீருமென..

வீணாய்ப்போன விசும்பல்களுக்கும்,

விரட்டியெடுத்த புலம்பல்களுக்கும்,

ஒட்டு மொத்த சமாதானமாய்

உருமாறும் அந்நிமிடம்..

கண்ணாடி முன் நிற்க

கண் கூசிய பொழுதுகள்,

இனி பின்னோடிப் போய்விடவே

முன் வந்துநிற்பேன்.. அந்நிமிடம்..

நீ மட்டுமே உலகமென

நிஜம் தொலைத்த நிழலான,

நெருப்பாய் சுட்ட நினைவுகளை

நசுக்கிச் சாகடிக்க,

நிச்சயமாய் காத்திருக்கும்

நெருடலற்ற அந்நிமிடம்.

வேண்டாமென வேண்டுமென்றே

விட்டகர்ந்த உன்னை,

தயக்கமின்றி எதிர்வந்து, திடமாய் சந்திக்க

தீர்க்கமாய் வந்துகொண்டிருக்கும்

தடையில்லா அந்நிமிடம்.

கண்கள் தாழாது,

கலங்கி நிற்காது,

முகம் பார்த்து கூறக் கேட்பாய்

முழுதாய் அந்நிமிடம்..

வேரூன்றி விட்டதாய்

வெறுப்பில் வெந்து தவிக்காது,

விடிந்துவிட்ட என் பொழுதுகள்

விடியச் செய்தது உன்னாலான இருள்களை..

விட்டு விலகிச் சென்றபின்னும்,

விரட்டிப் பிடித்தும் பிரிந்தபின்னும்

விம்மாது வாயாரச் சொல்வேன்

வந்தடையும் அந்நிமிடம்..

துயரத்தால் துடிக்காது,

ஏமாற்றத்தில் நொருங்காது,

மறுப்பில் மடியாது, காத்திருக்கிறேன்..

உன்னைப் பழிவாங்கும் அந்நிமிடம்..

வாழ்ந்துகாட்டுதலை விட வேறில்லை

வலுவானதொரு பழிவாங்கல்..

வானம் விரியும் என் சிறகுகள்

விடையளிக்கும் அந்நிமிடத்தில்,

வீண் திமிரென நினைத்தால்...

ஆம் -

நான்... திமிரானவள்..

.

.