BLACK.. என் பார்வையில்

வெளிவந்து சில வருடங்களாகிவிட்டாலும் இன்றும், பார்க்கும்போது பிரமிப்பை ஏற்படுத்துற வெகுசில படங்களில் இதுவும் ஒன்று. பார்க்கும், கேட்கும் திறனற்றவராக ராணி முகர்ஜி.. அவரது ஆசிரியராக அமிதாப் பச்சன். இருவரைச் சுற்றியே முழுப்படமும்.

மாற்றுத்திறனாளியாய் நடிப்பில் க்ளாப்ஸ் வாங்குகிறார் ராணி முகர்ஜி. கையசைவுகளில் அநாயாசமாய் பேசி, விழிகளை உருட்டி உருட்டிப் பார்ப்பது (!!) என கதாப்பாத்திரத்தின் இயல்பாய்  மாறியிருக்கிறார். நகைச்சுவைக்காக எனினும் நடையில் சார்லி சாப்ளின் சாயலை தவிர்த்திருக்கலாம். சகோதரி தன் மன உணர்வுகளை பொதுவில் வெளிப்படுத்தி அழும்போது ஆத்திரத்தை வெளிப்படுத்தியிருப்பது  யதார்த்தம்.

ராணியின் சிறுவயதாக வரும் சிறுமியின் கதாப்பாத்திரம் மிரட்டலாய் அமைந்திருக்கும். தலைவிரி கோலமாய் முறைக்கும் கண்களுமாய் எதையோ தேடியபடி கைநீட்டும் அச்சிறுமியின் நடிப்பு.. க்ளாஸ்..!!

ராணியின் ஆசிரியராய் அமிதாப்.. சிறுமியிடம் அறை வாங்கிவிட்டு ‘So strong’ என்று சிரிக்கும்போதும், ஞாபகமறதி நோயால் அவ்வப்போது ஸ்தம்பித்துவிடும்போதும், “டீச்சர்“ “வ்வ்வா“ (வாட்டர்) என்று ஒவ்வொரு வார்த்தையாய் ராணிக்கு கற்பிக்கும்போதும்.. ஹாட்ஸ் ஆஃப் அமிதாப்ஜி. சில நேரங்களில் கமல்ஹாசனை நினைவுபடுத்துகிறது அவருடைய சிவந்து அழும் கண்கள்.

படத்தின் இரண்டு காட்சிகள் என்னை இரண்டாவதாய் பார்க்கத் தூண்டியது.

முதலாவது.... சகோதரியின் திருமணத்தில் முத்தமிடுவதை அமிதாப் விளக்கம்போது, உதட்டில் முத்தமிடலாம் என்பதை அறியும் ராணி ஏக்கமாய் “Will you kiss me“ என்று அமிதாப்பிடம் கெஞ்சும் காட்சி. கெஞ்சி அழும் ராணியை அழுதபடியே மெலிதாய் முத்தமிடுவார் அமிதாப். மிகைப்படுத்தாத பூரணமான காட்சியமைப்பு அது.

இரண்டாவது.. வயதாகி தள்ளாடும் தன் ஆசிரியரிடம், பட்டப்படிப்பை முடித்து கருப்பு அங்கியுடன் வந்து நிற்கும் ராணியை, கண்ணீர்மல்க பூரிப்பாய் பார்க்கும் அமிதாப் மெலிதாய் ஒரு நடனம் ஆடுவார்.. இமைக்க மறந்த காட்சி அது.

அந்த ஆசிரியரின் மரணத்திற்கான சோகம் படம் முடிவில் நம்மையும் பற்றிக் கொ’ல்’கிறது.

BLACK  is not just  dark. It’s a colour of achievement.