ஒரு பயணம்.. ஒவ்வொரு அனுபவம்..

வெகு நேரக் காத்திருத்தலுக்குப் பின் ஒரு வழியாகப் பேருந்து வந்தது. தோளில் மாட்டியிருந்த பை, பழங்கள் வாங்கி அடைத்திருந்ததால் சற்று கனக்கவே, ஒரு கையால் வாகாகத் தாங்கிப் பிடித்துக்கொண்டு பேருந்தில் ஏற எட்டு வைத்தேன். என்னைப் போலவே கால்கடுக்கக் காத்திருந்தவர்களின் எண்ணிக்கையை அப்போதுதான் பார்க்க முடிந்தது. படியை நோக்கி சர சரவெனக் கூட்டம் மொய்க்க, ஒருவாராக உள்சென்றுவிட்டேன். அந்தக் கூட்டத்தில் உட்கார இடம் தேடுவது மடத்தனமெனத் தோன்றவே, நிற்பதற்கு ஏதுவான இடம் தேடி, நகர்ந்து நகர்ந்து, பிடித்து நிற்க வசதியான இடத்தில் கால்களை ஊன்றி நின்றுகொண்டதும் பெருமூச்சொன்று வந்துபோனது.

இரண்டு நிறுத்தங்கள் தாண்டி எனக்கருகே அமர்ந்திருந்த ஒரு பெண்மணி, இறங்க வேண்டி எழுந்திரிக்க, “அப்பாடா“ என்ற நிம்மதி என் முகத்தில்.. காலியான இருக்கையில் அமர போட்டி போட்டவர்கள் மத்தியில், இருக்கைக்கு வெகு அருகே நின்றிருந்த நான் வெற்றி பெற்றேன். வெகுநேரம்  பேருந்துக்கு காத்திருந்த சலிப்பும் தோள்பையின் கணமும் கொஞ்சம் குறையத்தொடங்கிய நேரம், என்னருகே ஒரு பெண்மணி நின்றிருந்தாள். நான் நின்ற அதே இடத்தில் ஒரு குழந்தையை கையில் வைத்தவாறு.

கூட்டத்தின் இடிபாடுகளில் அவளால் அப்பிஞ்சுக் குழந்தையை தூக்கி நிற்க முடியவில்லை என்பது மட்டும், அவளது முகத்தில் தெரிந்த வெறுப்பில் என்னால் புரிந்துகொள்ள முடிந்தது. அவளுடைய அசவுகரியத்தைக் குறைக்க எண்ணி, என் மடியிலிருந்த பையை சற்று தள்ளி வைத்துக்கொண்டு குழந்தையை வாங்கக் கைநீட்டினேன்.

“இவன் யார்கிட்டயும் போகமாட்டாங்க, அழுவான்“ என்று அந்தப் பெண் கூறவும், அவன் அழுகவும் சரியாக இருந்தது. நானும் பேசாமல் உட்கார்ந்துவிட்டேன். ஆனாலும் என்னால் அவளருகே, அவளுடைய கஷ்டத்தைப் பார்த்துக்கொண்டு நிம்மதியாக உட்கார முடியும் என்று தோன்றவில்லை. ஒரு புறம் எழுந்து இடம் கொடுக்கலாம் என்று நினைத்தாலும், சராசரி மனிதருக்கே உரிய மறுபுறமாய், அடுத்தவர் பற்றி கவலைப்படுவானேன் என்று தோன்ற மௌனமாய் அமர்ந்திருந்தேன்.

ஒருசில வினாடிகளில் அந்தக் குழந்தையின் அழுகை கொஞ்சங்கொஞ்சமாய் பெருக்கெடுக்க ஆரம்பிக்கவே, முடிவெடுத்தவளாய் எழுந்து அந்தப் பெண்ணை உட்காரச் சொன்னேன். முதலில் சம்பிரதாயமாய் மறுத்தவள் பிறகு சந்தோசமாய் மகனை மடியில் வசதியாக வைத்துக்கொண்டு உட்கார்ந்தாள். பின், நன்றி கூற நினைத்தாளோ என்னவோ, “உங்க பையை குடுங்க, நா வச்சிருக்கேன்”னு சொல்லி கை நீட்ட, நானும் அதை எதிர்பார்த்தவளாய் உடனே கொடுத்தேன்.

அரைமணி நேரப் பயணத்திற்குப் பிறகு நான் இறங்க வேண்டிய நிறுத்தம் வரவே, பையை அவளிடமிருந்து வாங்கிக்கொண்டு இறங்கினேன். நின்று வந்தது அலுப்பாக இருந்தாலும், ஒரு தாயின் சுமையை என்னால் முடிந்த அளவு ஒரு அரைமணி நேரமாவது குறைத்தேனே என்கிற சிறு சந்தோசத்தை உணர்ந்தபடி வீட்டிற்கு நடக்க ஆரம்பித்தேன்.

அதே சமயம்...

என்னைத் தாண்டிச் சென்ற பேருந்தில், (என் தோள்பையில் எனக்குத்தெரியாமல் எடுத்த) என் பர்ஸை மெதுவாகத் திறந்து பணத்தை எண்ண ஆரம்பித்தாள் அந்தப் பெண். மடியிலிருந்த குழந்தையைப் பார்த்து ”சரியான லூசுடா அவ.. இந்தக் காலத்துல இப்படி ஒரு கேனை.. ம்ம்ம் இன்னிக்கு கலெக்சன் கம்மியாயிடுச்சேனு நெனச்சேன். நல்லவேளை இவ மாட்டினா..” என்று சொல்ல, எதுவும் புரியாக அந்தக் குழந்தை மீண்டும் சிரிக்கத் தொடங்கியது.

.

.