ஓடும் பேருந்தில் வன்புணர்வு – இந்தியா ஒளிர்கிறது..!!

காலையில் ஒரு கப் டீயோடு சாவகாசமாய் பேப்பரை மேய்ந்துகொண்டிருக்கும்போது கண்ணில் பட்டிருக்கலாம் இந்தச் செய்தி.

ஓடும் பஸ்ஸில் மாணவி பலாத்காரம்...! டெல்லியில் பயங்கரம்! லோக்சபா, ராஜ்யசபாவில் இதுகுறித்து அமளி..! மருத்துவமனை சென்று பாதிக்கப்பட்டவரை பார்த்தார் காங்கிரஸ் கட்சித் தலைவர்..! குற்றவாளிகளுக்கு உரிய தண்டனை பெற்றுத்தர நடவடிக்கை எடுக்கப்படும் என்று மத்திய உள்துறை அமைச்சர் அறிவிப்பு..! கடந்த வருடம் மட்டும் டெல்லியில் 572 பெண்கள் பலாத்காரம் செய்யப்பட்டுள்ளனர் என்றும்,  மும்பையில் 239 பெண்களுக்கு இதே கொடுமை நேர்ந்துள்ளது என்றும் தேசிய குற்றப் புலனாய்வு அமைப்பு தெரிவித்துள்ளது..!

படித்துவிட்டு எந்தவிதப் பதட்டமுமின்றி செய்தித்தாளை மடித்துவைத்துவிட்டு, வழக்கமான வேலைகளில் ஈடுபடச் சென்றுவிடலாம். நியாயம்தானே.. நமக்கேன் இதுபற்றியெல்லாம் கவலை?? நண்பர்களுடன் பேசும்போது, கசாப் தூக்கிலப்பட்டதைப் பற்றியும் பெட்ரோல் விலையேற்றம் பற்றியும் முடித்துவிட்டு, அவர்களில் யாரேனும் இதுபற்றிப் பேச்சையெடுத்தால் ”ஆமா.. நா கூட காலேல படிச்சேன். ரொம்பக் கொடுமையான செய்தி தான். இவனுகளையெல்லாம் சுட்டுக்கொள்ளனும்பா“ என்று, தன்னுடைய பொதுஅறிவின் பெருமையைப் பீற்றிக்கொள்ள ஒரு செய்தி கிடைத்தது. அது போதும். அதைத் தாண்டி இந்தச் செய்தியில் நம்முடைய பங்கென்று எதுவும் இருப்பதாய் நமக்குத் தெரிவதில்லை.

“நல்லவேளை அந்தப்பக்கம் தான் இந்தமாதிரி கொடுமையெல்லாம் நடந்திருக்கு. நம்மூர்ல நடக்கல“ என்று நிம்மதிப்பெருமூச்சு விட்டுக்கொள்வோம். எதிர் வீட்டில் டியூசன் படித்துக்கொண்டிருக்கும் உங்கள் பெண்ணும், கோவிலுக்குச் சென்று விபூதி கொண்டுவரும் உங்கள் மனைவியும் பாதுகாப்பாக இருக்கிறார்கள் என்ற நிம்மதியொன்று போதும் உங்கள் பெருமூச்சிற்கு.

பக்கத்து வீட்டில் தீப்பிடித்தால் ஓடிச்சென்று அணைக்கும் பதட்டத்தில், தீ தன் வீட்டிற்கு பரவிடக்கூடாது என்ற சுயநலம் எந்த அளவிற்கு உண்மையோ.. அதேயளவிலான உண்மை, இந்த மாதிரியான சம்பவங்களைக் கேள்விப்படும்போது அடுத்தநிமிடம் சகஜமாய் எடுத்துக்கொண்டு வழக்கமான வேலைகளில் ஈடுபடுவதிலும் இருக்கிறது. மனித மனம் எந்தளவிற்கு மறத்துப்போய்விட்டது என்பதற்கு இதைவிட சிறப்பானதொரு உதாரணத்தை சொல்லிவிட முடியாது.

வேலைக்குச் செல்லும் இடங்களில்.. படிக்கச் செல்லும் இடங்களில்.. வசிக்கும் இடங்களில்.. என்பதிலிருந்து முன்னேற்றமடைந்து தற்போது ஓடும் பேருந்திலேயே வன்புணர்வு நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டது. வாழ்க்கை அந்தளவிற்கு நவீனமயமாக்கப்பட்டுவிட்டது போலும்!! இந்தியா வல்லரசாக மாறிக்கொண்டிருக்கிறது என்பதை சந்தோசமாக ஏற்றுக்கொண்டுதான் ஆகவேண்டும்..

ஒரு சக மனுஷியை.. தன்னைப்போலவே ரத்தமும் சதையுமான ஒரு உயிருள்ள உடம்பைக் கொண்ட ஒரு பெண்ணை.. காட்டுமிராண்டித்தனத்தைவிட கேவலமாய் அனுபவித்து, தூக்கி வீசியெறிந்த மிருகங்கள் வாழும் நாடு இது. இவர்களை மிருகங்கள் என்று சொன்னால் அது மிருகங்களை அவமானப்படுத்தும் சொல்லாகிவிடக்கூடும்.

ஒரு பெண்ணை, அவள் தன் மனைவியாகவே இருந்தாலும் கூட, அவளுடைய விருப்பம் இல்லாதபட்சத்தில் ஒரு கணவனாயிருந்தாலும் தொடுவதற்கு உரிமையில்லை என்கிறது நம் நாட்டு சட்டம். ஆனால் இந்தவகைச் சட்டங்கள் எந்தளவிற்கு செயல்பாட்டில் இருக்கிறது என்பதை இன்றைய சூழலில் செய்திகளாகப் பார்த்துக்கொண்டிருக்கிறோம். இந்த இரண்டு நாட்களில் மட்டும் வந்த செய்தியல்ல இது. ஆங்காங்கே நடந்தவையும், நடந்துகொண்டிருப்பவையும் தான் இவை. கைக்குழந்தையிலிருந்து 90 வயது அம்மையாருக்கு வரை, பாதுகாப்பில்லாத சமூகமாய் மாறிக்கொண்டிருக்கிறது என்பது அசிங்கமான, ஆணித்தரமான உண்மை.

பெண்களை, வெறும் புணர்வுக்காக மட்டுமே பார்க்கப்படும் பார்வை மாறுவதற்கு, இன்னும் எத்தனையாயிரம் ஆண்டுகளைக் கடக்க வேண்டுமென்று அனுமானிக்கவே முடியவில்லை.

கசாப் நிகழ்விற்கு தரப்பட்ட முக்கியத்துவமும் கண்டனங்களும் கூட, இது போன்ற சம்பவங்களுக்கு தரப்படவில்லை என்பது மறுக்கமுடியாத வேதனை. மனிதநேயம்.. பெண்ணியம் பற்றி வாய்கிழியப் பேசிய வலையாதிக்கர்களும் கூட, இது போன்ற சம்பவங்களுக்கு வாய்மூடியிருப்பது மிகுந்த மகிழ்ச்சியைத் தருகிறது. (மிகச்சிலரைத் தவிர) நமக்கென நாலு தத்துவம், இரண்டு கவிதையென தன் வழக்கமான பாணிகளை இப்போதும் கடைபிடிக்கும் பதிவர்களைப் பார்த்து உண்மையிலேயே பெருமைப்பட்டுக்கொள்வோம். கும்கி விமர்சனம் போடுவதில் காட்டும் பதட்டத்தில் ஒரு சதவிகிதமாவது, இதுபோன்ற சபவங்களுக்கான கண்டனங்களில் காட்டியிருந்தால் பாராட்டியிருக்கலாம்.

அடிவயிறு முழுக்க சேதப்பட்டு.. (இந்த வார்த்தையின் கற்பனையை நினைத்துப்பார்க்கும்போதே வயிற்றுக்குள் ஒரு வித உள்ளிழுப்பு ஏற்படுவதைத் தவிர்க்க முடியவில்லை)  மருத்துவமனையில் அபாயநிலையில் இருக்கும் அந்தப் பெண் போல, இன்னும் எத்தனையெத்தனையோ பெண்கள் இந்தநிமிடமும் போராடிக்கொண்டிருக்கலாம். வெளிச்சத்திற்கு வருவது பாதி சதவிகிதமாகவே இருக்கலாம்.

என்ன செய்யப்போகிறோம்??? எதை நோக்கிப் போய்க்கொண்டிருக்கிறது மனிதம்??

எப்படியும் இதை மறக்கடிக்க இன்னொரு பயங்கரம் நிகழும். காத்திருப்போம். மறப்பதற்காக..!!

.

.